Brimstone

I really enjoyed this story; style-wise, at first, I was leery, because the prose was leaning so hard on archaic diction that I thought the story couldn't sustain it. I was all set to comment that story was going adjective crazy, and was having trouble balancing narrative and description.

But you know, as I read on, and played through several paths, I started to get into it. I think the story manages the difficult task of going for odd syntax and a few moments of seriously robust parataxis. Dante knew you could just throw your reader into these moments of horror and illuminate bits of it to create a larger terror, and this story does that too. This is good stuff.

I thought this story was at its best when it offered choices about emotion and the *way* you respond. That's what I want to see, especially in a story where you pretty much are not going to wholly get in your gut the whole of the narrative first time through, or even the third. Listen--the first time I read it, I was annoyed that that was the end, because I didn't know what what going on, and things felt shadowy and vague. Well, good. This is a story about shadows and vagueness, and the shape of the narrative bears it out. I mentioned Dante, but these are totally Odyssey-style shades, by the way, in the way that they speak.

Very minor plot spoilers throughout:

This story reads like a classic, as if F. Scott Fitzgerald wrote it. The writing and style is unique, and while old-fashioned, it's really damn good (almost zero grammatical or spelling errors as a cherry on top). The descriptions are vivid and fittingly disgusting, while the characters are all distinct in their personality. This style complements the theme of Greek mythology very well, and is also a change of pace from most stories on the site. Despite being inspired by Greek myth and presumably Dante's Inferno, there's some originality here that makes this story feel different to other renditions of Hell. Perhaps it's the mystery behind your lack of memories, perhaps it's the more revolting and nuanced tone (I got the feeling that some of the shades didn't deserve their fate, while others did).

The story itself is intriguing as hell, and I was frankly stunned at the sudden ending, because the story hooked me in and it felt like I was only getting into it. Presumably, since this is a contest story and the difficulty is a one, I didn't lose and it's simply unfinished. This is a plot worthy of an epic, and I really hope that it gets finished!

The only issues I had are with word choice. It's an odd change when the narrator goes from, "It reeked of excrement" to "It smelled like piss, sweat, and shit". In one of the layers of Hell, people are fucking, and once again, this wording feels off. It feels kind of vulgar. The characters could be saying this, but the narrator shouldn't be, because the tone of the writing is different from that of the characters. I know that this is probably an odd thing to notice and care about, but I feel that it's incongruous with the rest of the writing.

One thing that I have to applaud Brimstone for, is certainly how atmospheric that the story is. The writing, the poise, dialogue, and even the way the choices are laid out to be chosen, it all fits together to create something that I feel is a wholly unique experience.

Another thing, this isn't a story that you can skim through, or a miss a line or two, or here and there. The writing demands your attention, and that you take careful consideration of the choices that you are given. The choices themselves to me never felt like one was similar to the other, but another choice that could change how the story progressed in some manner or another.

I can say in all honesty, that this story is one that is told well. Things feel mysterious, but never to a point in which it becomes frustrating. It certainly left me more enamored with the story beneath the text, and being unraveled.

Kudos to you, enterpride.

Yo Enter, echt serieus, oke, ik had verloren tijdens onze duel, jup, hoeravoor jou, hier is jouw recensie. Deze tekst is puur met smaad geschreven en om nog de tering naar iedereen te werpen die mij dwong om dit te schrijven, hier is mijn opinie over jouw stuk in de enige ware taal. (Fuck you guys, I know you lazy fuckers will read it in Google translate, degenerate lazy lowlifes, not even bothering to learn the most useful language since sliced bread)

Brimstone geeft eigenlijk een nieuwe inkijk over het verhaal van Orpheus en Eurydice vanuit het perspectief van Orpheus, de zanger die zelfs Hades kon raken met zijn liederen. De lezer komt in het begin in tegenstelling tot andere hervertellingen van deze mythe, al direct in de hel. De tartoros is rijk beschreven, dat het letterlijk een zee van lijken is; eigenlijk best wel leuk dat je de rivieren van de tartoros erbij betrekt. Het gebeurt niet vaak dat mensen de hel vergelijken met de zee in plaats van het iconische helvuur. De vuur in dit verhaal is eerder Orpheus liefde voor eurydice. Haha

Goed ook dat je zoveel van de vijf zintuigen meeneemt, vooral over hoe de hel zou ruiken. Waarschijnlijk misselijkheid makend. Het is opvallend dat bijna elke vorm van architectuur gemaakt is van gekwelde zielen en lijken. Ook super leuk dat er vrij veel medische kennis en geneeskunde lingo erin heb gestopt in de beschrijvingen, godverdomme de woorden visceraal, pustels en gastrisch heb ik altijd net te vaak gehoord.

Over de toon gesproken, ik kan nu eindelijk in woorden leggen waar dit me aan doet denken. Het was denk ik toen ik begon na te denken over de eerste scène van pathologic, waar alle hoofdlarakters op het podium staan om hun woord te doen alsof ze in een toneelstuk zijn. Jup, dit alles doet me denken aan die fancy schmancy Griekse toneelstukken. De lange dialoog, de overdramatische beschrijvingen en complexe zinstructuren en een niet zo bondige verteller en het feit da t het gehele verhaal vaag Schimmert tussen tijd en ruimte.

- een klein ding; het is niet erg om soms super fancy zinnen te maken, het is een kunst op zich. Maar er zitten wel soms (waarschijnlijke) niet intentionele anachronismes in het verhaal.

"Human tissue now formed masterful halls that humbled the Notre Dame and Kölner Dom, challenging and easily surpassing man's tribute to God in their own debased imitation."

Plus tussen al dit bloemrijk taalgebruik, ik moest erg lachen toen ik pis en schijt las. Ja, net zoals andere recensies hebben gezegd, een fancier term dat meer past bij de toon zou adviseerbaar zijn.

Ik denk dat het beter is om iets anders te pakken, misschien de kolossus van Rhodos. De vuurtoren van Alexandria zou zelfs nog net erin passen, hoewel Orpheus waarschijnlijk al lang gestorven is (maar het past meer met het zeethema en heeft een meer Romeins/Grieks tintje.

Maar bij nader inzien, de hel die je nu beschrijft heeft ook trekjes lijkend op Dantes hel, voornamelijk wanneer Orpheus praat tegen Amanirenas, waarin ze beschrijft dat ze nu in de zevende laag zitten.

Er zijn ook zoveel grappige details in dat alleen iemand die een Griekse mythologie had opgepikt in de middelbare school deze zal herkennen; het water in de put bijvoorbeeld en dat de gestrafte zijn dorst nooit kan lessen.

Huh en ook de inclusie van vrij obscure historische figuren is vrij interessant. Ik was nieuwsgierig naar de naam Amanirenas, bleek dat ze een koningin was van Kush, huidig Sudan. Ze vocht in een drie jarige oorlog tegen Rome en had zelf een paar steden in Egypte veroverd. Ik weet niet echt waarom de auteur haar heeft gekozen, behalve voor het feit dat ze best wel een geinig historisch figuur is en dat ze maar 1 oog heeft.

Een ding wat nog verder leuk is om aan te merken is dat Orpheus nooit Eurydice zal vinden in geen enkel einde. Het snelste en hartverscheurende einde was waarschijnlijk ook de langste pas wat de lezer kan volgen; dat ze de shades negeren en de doorgang volgen om in een mysterieuze stad te belanden en verslonden te worden door de andere bewoners van de hel. Orpheus dacht echt dat hij bijna het einde van de hel had bereikt.

Een ander einde dat ik interessant vond was dat Orpheus en Amanirenas in een colon achtige structuur inliepen en daarin "verteerd werden", eigenlijk opgevreten door de shades die ook gevangen zaten. Al die beschrijvingen over menselijke darmen en ledematen doet me bijna denken dat de auteur aan de lezer wil laten zien dat de hel bijna een soort organisme is. Het voedt zich met zielen, de structuur is gebouwd uit hun vervormde lichaamsdelen en de gekwelde zielen behouden tegelijkertijd ook het ecosysteem door niemand zelfs niet Orpheus te laten ontsnappen.

Het voelt haast poëtisch dat geen enkele schim Orpheus helpt of elkaar helpt behalve Amanirenas. Als ze samen zouden werken dan hadden ze inderdaad een kans gehad om uit de hel te ontsnappen.

Ik vind het wel een beetje jammer dat hoewel de omgeving zo mooi is beschreven dat de monsters van de hel en de inwoners niet zo rijkelijk zijn beschreven. Het was een beetje moeilijk om de verschillende monsters te onderscheiden toen ik elke verschillende pad las.
Plus; ik denk dat sommige verhaallijnen een beetje te snel aflopen, voornamelijk bij de verhaallijn waarin je Amanirenas nooit ontmoet. Als dat een beetje uitgebreid kan worden, denk ik dat je zelfs meer details en symboliek over de hel in kan doen! (Oh man, ik zou zo graag een glimps van Eurydice weer terug willen zien in een van de eindes, zelfs als het een hallucinatie van Orpheus was.)

Dus tot slot, de toon en de bloemrijke beschrijvingen zijn waarschijnlijk de hoogtepunten van het verhaal. mensen lezen dit verhaal niet voor de plot en spanning, maar eerder om de atmosfeer tot zich te nemen. Sommige delen van het verhaal doen me ook echt denken aan een lang Grieks gedicht of een toneelstuk met een verteller in het voorgrond. Andere delen kunnen uitgebreid worden en er kan wat meer onderscheid tussen de verschillende monsters worden gemaakt.

Top werk, Enter.

Haha and krijg de klere voor de mensen die door deze gehele muur van woorden hebben doorgeploeterd met de hulp van onze incomptente Google translate.

Interesting premise, and well written overall. There are some places where the dialogue can become a little clouded, but it sorts itself out eventually. Very evocative environments.

This reads like poetry. I realize that it’s modeled after the Divine Comedy, so it makes sense, but that doesn’t make it any less impressive.

It’s beautiful, and that is an impressive feat in and of itself, as much of the description features things that are not, by any stretch of the imagination actually beautiful. The story is told in a profoundly melancholy tone, which is so perfectly fitting. The sense of loss, both from the protagonist and the shades is poignantly felt.

This was excellent in concept and execution.

There's a couple seconds delay for the background to load on each page, and I wish the links weren't the same color as the text. But the writing is so intense once you get into it, I haven't come across anything else like it here. It's the kind of thing that might feel like going overboard if the author didn't know what they were doing, but in this story it works.

Glad I returned to fully read this story. The sentence construction was refreshingly different to most stories, and evocative throughout.

A few spoilers below:

The way souls are passively compelled to speak as they feel was a neat quirk. On a sidenote, there's little way to intuit the best choice of which way to go among the three paths (pillar, stairs, waterway). Hopefully the game will also be expanded to reach a conclusion with the main plot, but it's pretty good as-is. It can only be considered success that I want to read more.

I do hope the full version of this gets published. For what's here, I enjoyed the overall setting, cryptic storygame window, and mannerism of the characters. There was almost a brutalized politeness that was displayed with how both friend and foe greeted and interacted with one another. Last thing, Enter has a flair for the complex sentence, something that is dreadfully missed in the majority of games I've read recently. Instead of "you go here, you do this," Brimstone is full of detail and description, fitting for the setting and flow of the story as it's heavily needed for first person past tense.